Πιο συγκεκριμένα, η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής του εγκεφάλου που συνδέεται με την ευχαρίστηση, το κίνητρο και την αναζήτηση ανταμοιβής, και φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στο γιατί η άσκηση και η σωματική προσπάθεια για κάποιους ανθρώπους φαίνονται «εύκολες» και άλλοι εξαντλούνται.

Η μελέτη ερευνητών του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, περιέλαβε άτομα με νόσο Πάρκινσον, και τα ευρήματά της θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πιο αποτελεσματικές μεθόδους που θα βοηθήσουν τους ανθρώπους στην τήρηση ενός προγράμματος άσκησης, νέες θεραπείες για την κόπωση της κατάθλιψης και καλύτερη κατανόηση της νόσου Πάρκινσον.

«Οι ερευνητές προσπαθούν εδώ και καιρό να καταλάβουν γιατί μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τη σωματική προσπάθεια ευκολότερη από άλλους», είπε ο επικεφαλής της μελέτης Vikram Chib, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Βιοϊατρικής Μηχανικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins. «Τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι η ποσότητα της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, είναι ένας βασικός παράγοντας».

Ο Chib εξήγησε ότι μετά από μια περίοδο σωματικής δραστηριότητας, η αντίληψη και οι αυτοαναφορές των ανθρώπων για την προσπάθεια που καταβάλλουν ποικίλλει και καθοδηγεί τις αποφάσεις τους για μελλοντικές προσπάθειες.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα αυξημένα επίπεδα ντοπαμίνης συνδέονται με περισσότερη προθυμία να καταβάλουν σωματική προσπάθεια, αλλά η τρέχουσα μελέτη επικεντρώθηκε στο ρόλο της ντοπαμίνης σχετικά με την αυτοαξιολόγηση της προσπάθειας που απαιτείται για σωματική εργασία, χωρίς την προσδοκία ανταμοιβής.

Στη μελέτη συμμετείχαν 19 ενήλικες που είχαν διαγνωστεί με νόσο Πάρκινσον, μια πάθηση στην οποία οι νευρώνες στον εγκέφαλο που παράγουν ντοπαμίνη σταδιακά πεθαίνουν, προκαλώντας ακούσιες και ανεξέλεγκτες κινήσεις όπως τρόμο, κόπωση, δυσκαμψία και προβλήματα με την ισορροπία ή τον συντονισμό.

Οι ερευνητές ζήτησαν από 10 άνδρες και εννέα γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 67 έτη ετών να εκτελέσουν την ίδια σωματική εργασία, να σφίξουν μια χειρολαβή με αισθητήρα, δύο διαφορετικές ημέρες τεσσάρων εβδομάδων. Σε μία από τις ημέρες, ζητήθηκε από τους ασθενείς να λάβουν την τυπική, καθημερινή συνθετική φαρμακευτική αγωγή ντοπαμίνης όπως θα τη λάμβαναν συνήθως. Στην άλλη περίπτωση, τους ζητήθηκε να μην πάρουν τα φάρμακά τους για τουλάχιστον 12 ώρες πριν από τη διεξαγωγή της δοκιμής συμπίεσης.

Και τις δύο ημέρες ζητήθηκε από τους ασθενείς αρχικά να πιέζουν έναν αισθητήρα λαβής σε διάφορα επίπεδα καθορισμένης προσπάθειας και στη συνέχεια τους ζητήθηκε να πιέσουν και να αναφέρουν πόση προσπάθεια κατέβαλαν.

Όταν οι συμμετέχοντες είχαν λάβει φάρμακα ντοπαμίνης, οι αυτοαξιολογήσεις της προσπάθειας που κατέβαλλαν ήταν πιο ακριβείς από ό,τι όταν δεν είχαν πάρει τα φάρμακα. Είχαν επίσης λιγότερη μεταβλητότητα στις προσπάθειές τους. Αντίθετα, όταν οι ασθενείς δεν είχαν πάρει φάρμακα, ανέφεραν υπερβολική προσπάθεια -που σημαίνει ότι αντιλαμβάνονταν το έργο ως σωματικά πιο δύσκολο.

Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό npj Parkinson's Disease.