Μετά το 16ο αιώνα η φλεγμονή της κάτω δεξιάς πλευράς της κοιλιάς αποδιδόταν σε περιτυφλίτιδα. Η πάθηση αποδίδεται σε φλεγμονή της σκωληκοειδούς από τον Fitz (1843-1913) ο οποίος καθιέρωσε τον όρο "σκωληκοειδίτιδα" και συνέστησε ως καλύτερη θεραπεία τη σκωληκοειδεκτομή. Τα κλινικά ευρήματα της οξείας σκωληκοειδίτιδας περιέγραψε ο McBurney το 1889 και καθιέρωσε το ομώνυμο επώδυνο σημείο.

Πότε εμφανίζετε η σκωληκοειδίτιδα;

Σχεδόν το 10% του πληθυσμού στις δυτικές χώρες είναι δυνατόν να εμφανίσει, σε κάποια φάση της ζωής του, οξεία σκωληκοειδίτιδα. Στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, όπου η δίαιτα περιέχει άφθονες φυτικές ίνες, η συχνότητα της παθήσεως είναι πολύ χαμηλή. Θα πρέπει να τονιστεί ότι προσβάλλονται όλες οι ηλικίες, ωστόσο παρουσιάζεται έξαρση μετά την εφηβεία και μάλιστα στα αγόρια, κάτι που φαίνεται ότι συμπίπτει με τη υπερτροφία του λεμφικού ιστού της σκωληκειδούς. Σε νεότερες ηλικίες αλλά και πολύ μεγάλες τα περιστατικά είναι λίγα ως ελάχιστα.

Ποια τα συμπτώματα;

Το ιστορικό του ασθενούς με οξεία σκωληκοειδίτιδα είναι συχνά τυπικό και αρκετό για να τεθεί η διάγνωση. Αρκετές φορές, όμως, η κλινική εικόνα είναι άτυπη και απαιτείται στενή παρακολούθηση. Ο κοιλιακός πόνος εμφανίζεται συνήθως τις πρωινές ώρες, ήπιος και εντοπίζεται ακαθόριστα περιομφαλικά στη μέση γραμμή. Μετά μερικές ώρες εντοπίζεται με σαφήνεια στο δεξιό κάτω μέρος της κοιλιάς . Ο πόνος συνήθως συνοδεύεται από ναυτία, ανορεξία, εμέτους και πυρετική κίνηση.

Ποια τα εργαστηριακά ευρήματα;

Τα αύξημενα λευκά αιμοσφαιρίδια είναι χαρακτηριστικό εύρημα στο μεγαλύτερο ποσοστό ασθενών με οξεία σκωληκοειδίτιδα, αν και στο 5% των περιπτώσεων τα λευκά μπορεί να είναι φυσιολογικά. Είναι επίσης γνωστό ότι ένα μεγάλο ποσοστό παθήσεων (>50%) που μιμούνται την οξεία σκωληκοειδίτιδα συνοδεύεται από λευκοκυττάρωση και πολυμορφοπυρήνωση. Για το λόγο αυτό οι εργαστηριακές εξετάσεις θα πρέπει πάντα να συνεκτιμώνται σε σχέση με το ιστορικό αλλά και τα κλινικά ευρήματα.

Ποια η αντιμετώπιση;

Η οριστική αντιμετώπιση της οξείας σκωληκοειδίτιδας (αλλά και κάποιων μορφών πόνου που χαρακτηρίζονται σαν "χρόνια σκωληκοειδίτιδα") είναι η χειρουργική επέμβαση. Αυτή γίνεται με γενική αναισθησία, με μία τομή 2-3cm στο δεξιό κάτω σημείο της κοιλιάς ή με τη λαπαροσκοπική μέθοδο δια 3 μικρών οπών απo όπου περνούν τα εργαλεία. Και οι δυο μέθοδοι έχουν καταξιωθεί, έχουν εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό επιπλοκών και η σκωληκοειδής απόφυση αφαιρείται ολόκληρη. Το ποια μέθοδος θα χρησιμοποιηθεί συζητείται κάθε φορά με τον θεράποντα ιατρό, καθότι κάθε μια δίνει διαφορετικές δυνατότητες στο χειρουργό.

Ποιες οι επιπλοκές;

Η παραμελημένη φλεγμονή της σκωληκοειδούς έχει τραγικές επιπλοκές, όπως περιτονίτιδα, περισκωληκοειδικός φλέγμονας, απόστημα, πυλαιοφλεβίτιδα, σηψαιμία μέχρι και θάνατο. Συνεπώς, σε κάθε υποψία οξείας σκωληκοειδίτιδος, θα πρέπει ο/η ασθενής να εκτιμάται από ιατρό-χειρουργό, να υποβάλλεται σε παρακλινικό έλεγχο, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο προιούσας φλεγμονής.