Στατιστικά, εμφανίζονται πιο συχνά σε γυναίκες σε σύγκριση με τους άνδρες και πιθανότερο σε προχωρημένες σχετικά ηλικίες.

Παρότι δεν είναι γνωστή η ακριβής αιτία εμφάνισής τους, έχει διαπιστωθεί ότι η κληρονομικότητα αποτελεί ισχυρό παράγοντα.

Οι όζοι μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις.

Η ύπαρξή τους δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία, καθώς οι περισσότεροι όζοι έχουν αργή εξέλιξη.

Συχνά οι ασθενείς με οζίδια θυρεοειδούς και χωρίς παράγοντες κινδύνου για καρκίνο του θυρεοειδούς μπορούν απλά να τα παρακολουθούν, κάνοντας τακτικές απεικονιστικές εξετάσεις, για να εντοπιστεί εγκαίρως οποιαδήποτε μεταβολή στο μέγεθός τους.

Στην πλειονότητα των ασθενών η διάγνωση ενός ή περισσοτέρων όζων στον αδένα προκαλεί ανησυχία. Άλλοι δεν προκαλούν καμία ανησυχία και αρκεί μόνο ο τακτικός έλεγχός τους και άλλοι χρήζουν θεραπείας, παρότι το 95% αυτών είναι καλοήθεις αναπτύξεις.

Η American Association of Endocrine Surgeons έχει δημοσιεύσει έναν πλήρη οδηγό για τις ενδείξεις που πρέπει να υπάρχουν προκειμένου μια θυρεοειδεκτομή να είναι ασφαλής και αποτελεσματική.

Το μέγεθος, και η αύξησή του, τα συμπτώματα, η υποκείμενη νόσος του θυρεοειδή, άλλες συννοσηρότητες και η ηλικία του ασθενούς είναι μερικές παράμετροι που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη προτού αποφασιστεί η θυρεοειδεκτομή.

Όπως επισημαίνεται σε αυτόν, οι ενδείξεις για θυρεοειδεκτομή ομαδοποιούνται στις γενικές κατηγορίες τοπικών συμπιεστικών συμπτωμάτων, κινδύνου κακοήθειας και υπερθυρεοειδισμού.

Όσον αφορά στο μέγεθος, για τους μικρούς όζους δεν υπάρχει κατώτατο όριο μεγέθους, πέραν του οποίου δεν είναι απαραίτητη η θυρεοειδεκτομή.

Όσοι έχουν ύποπτους όζους πρέπει να υποβάλλονται σε κυτταρολογική εξέταση με παρακέντηση λεπτής βελόνας. Από τα αποτέλεσμά της εξαρτάται η απόφαση για θυρεοειδεκτομή.