Ο κίνδυνος για οστεοαρθρίτιδα ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο του τραυματισμού."Από όλους τους τύπους τραυματισμών, οι τραυματισμοί των χιαστών συνδέσμων, οι ρήξεις των μηνίσκων και τα ενδαρθρικά κατάγματα έδωσαν τις υψηλότερες εκτιμήσεις για αυξημένο κίνδυνο».

Προηγούμενες μελέτες έχουν αναγνωρίσει τους τραυματισμούς στα γόνατα κατά τη διάρκεια της εφηβείας και της νεαρής ενήλικης ζωής ως σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για την οστεοαρθρίτιδα.

Αλλά οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες χρησιμοποίησαν αναδρομικές αναλύσεις και εκείνες που βασίστηκαν στην ανάκληση των ασθενών μπορεί να είναι ιδιαίτερα αναξιόπιστες, λένε οι ερευνητές.

Υπάρχουν πολύ λίγες μελέτες σε νέα άτομα για να παρέχουν αξιόπιστες εκτιμήσεις για το μέγεθος του κινδύνου, προσθέτουν. Επιπλέον, οι υπάρχουσες μελέτες έχουν επικεντρωθεί κυρίως στους χιαστούς συνδέσμους και στις μηνισκικές ρήξεις, αφήνοντας ανοικτές ερωτήσεις για άλλους τύπους τραυματισμού στο γόνατο.

Για να καλύψει αυτό το κενό, η Snoeker και οι συνάδελφοί της ανέλυσαν στοιχεία από το Μητρώο Υγείας Skåne, το οποίο περιλαμβάνει όλες τις ιατρικές γνωματεύσεις που αφορούν τα 1,3 εκατομμύρια άτομα που ζουν στο Skåne της Σουηδίας.

Ταυτοποίησαν 5500 άτομα ηλικίας 25 έως 34 ετών, όταν διαγνώστηκαν με τραυματισμό στα γόνατα για πρώτη φορά από το 1999 έως το 2007.

Η μελέτη απέκλεισε άτομα με υπάρχουσα οστεοαρθρίτιδα.

Οι ερευνητές συνέκριναν αυτή την ομάδα με 143.788 άτομα της ίδιας ηλικιακής ομάδας που δεν είχαν τραυματισμούς στα γόνατα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά ήταν στη βάση δεδομένων ως αποτέλεσμα μη σχετιζόμενων ιατρικών διαγνώσεων. Μετά από 19 χρόνια, το 11,3% των ατόμων με τραυματισμένα γόνατα διαγνώστηκαν με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος, σε σύγκριση με το 4,0% των ανθρώπων που δεν είχαν τραυματισμούς.

Μετά τις προσαρμογές για την ηλικία, το φύλο, την περιοχή διαμονής, την εκπαίδευση, το εισόδημα, τον σακχαρώδη διαβήτη, την παχυσαρκία και την υπέρταση, ο λόγος επικινδυνότητας (hazard ratio-HR) για οστεοαρθρίτιδα στα τραυματισμένα γόνατα σε σχέση με τα μη τραυματισμένα γόνατα ήταν 5.7, έντεκα (11) χρόνια μετά τον τραυματισμό. Ο προσαρμοσμένος δείκτης HR μετά από 11 χρόνια ήταν 5.3 για τους άνδρες και 6.5 για τις γυναίκες.

Για τα άτομα ηλικίας κάτω των 30 ετών, το προσαρμοσμένο HR ήταν 7.6, ενώ για τα άτομα άνω των 30 ετών ήταν 4.7 μετά από 11 χρόνια. Αυτό αντικατοπτρίζει τον χαμηλότερο βασικό κίνδυνο για την οστεοαρθρίτιδα σε νεότερα άτομα, εξηγούν οι ερευνητές.

Τα προσαρμοσμένα HR μετά από 11 χρόνια διέφεραν ανάλογα με τον τύπο τραυματισμού στο γόνατο.

Τα προσαρμοσμένα HR ήταν 8.2 για βλάβη χιαστού συνδέσμου, 7.6 για ρήξεις μηνίσκου, 7.0 για κάταγμα του ανώτερου άκρου της κνήμης / επιγονατίδας, 6.5 για τραυματισμό πολλαπλών δομών, 5.9 για εξάρθρωση, 5.2 για  ρήξη χόνδρου/άλλη κάκωση,  4.9 για τραυματισμό πλαγίων συνδέσμων και 3.2 για θλάσεις.

Κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι με τραυματισμό χιαστού συνδέσμου ανέπτυξαν οστεοαρθρίτιδα 16 μήνες ταχύτερα από τους ανθρώπους χωρίς τραυματισμούς στο γόνατο, οι οποίοι εμφάνισαν επίσης οστεοαρθρίτιδα.

Για ρήξεις μηνίσκου, η διαφορά ήταν 12 μήνες, και για κατάγματα, 8 μήνες.

Οι ερευνητές εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά στο χρονικό διάστημα χωρίς ασθένεια. Θεωρούν ότι τα άτομα χωρίς τραυματισμούς που ανέπτυξαν οστεοαρθρίτιδα πρέπει να είχαν κάποιο άλλο παράγοντα κινδύνου, όπως γενετική προδιάθεση ή παχυσαρκία.

"Από όσο γνωρίζουμε, η μελέτη μας είναι η πρώτη που χρησιμοποίησε μια κοόρτη από τον γενικό πληθυσμό νεαρών ενηλίκων για να εκτιμήσει τον κίνδυνο μιας ευρείας ποικιλίας τραυματισμών στο γόνατο στην ανάπτυξη κλινικά εμφανούς οστεοαρθρίτιδας γόνατος", ανέφεραν οι ερευνητές.

Κωνσταντίνος Νάβαλης,, Φυσίατρος - Βελονιστής, www.navalis.gr