Σε μελέτη που έκαναν και δημοσιεύουν στο επιστημονικό έντυπο Developmental Psychology, οι ειδικοί του Ινστιτούτου Ανάπτυξης του Παιδιού στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, με επικεφαλής την Δρ Νικολ Πέρρι, διαπίστωσαν ότι το να προσπαθεί ο γονιός να ελέγξει κάθε κίνηση του νηπίου, το εμποδίζει να αναπτύξει την ικανότητα διαχείρισης των συναισθημάτων του και της συμπεριφοράς του.

«Παρατηρήσαμε ότι οι γονείς που ασκούσαν υπερβολικό έλεγχο στα νήπια δύο ετών εκείνα είχαν πτωχότερη συναισθηματική και συμπεριφορική ρύθμιση σε ηλικία πέντε ετών», λέει η Δρ Πέρρι.

Ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως τα δέκα χρόνια, η τακτική των γονιών για έλεγχο συνδέθηκε με προβλήματα συμπεριφοράς και προβλήματα στο σχολείο

Σε ηλικία δέκα ετών, η συγκεκριμένη γονική τακτική σχετίστηκε επίσης με περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς, προβλήματα με τις επιδόσεις στο σχολείο, ελλιπείς κοινωνικές δεξιότητες  κ.α

Για την διεξαγωγή αυτών των συμπερασμάτων, οι ερευνητές έθεσαν υπό παρακολούθηση 422 παιδιά για οκτώ χρόνια, αξιολογώντας σε ηλικία δύο πέντε και δέκα ετών την αλληλεπίδραση με τις μητέρες τους, ενώ αξιολόγησαν και δεδομένα από τους δασκάλους αλλά και αναφορές των ιδίων των παιδιών όταν ήταν δέκα ετών.Τα περισσότερα είχαν ενταχθεί  στο δείγμα την περίοδο 1994-1996 και προέρχονταν από διάφορα κοινωνικο-οικονομικά περιβάλλοντα.

Όταν τα παιδιά ήταν δύο ετών, ζητήθηκε από τις μητέρες να παίξουν μαζί τους σαν να ήταν στο σπίτι.Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τον όρο «γονέας ελικόπτερο» για να περιγράψουν τη διαρκή γονική καθοδήγηση, υποδεικνύοντας στο παιδί με τι να παίξει, πως να χρησιμοποιήσει το παιχνίδι ή πως να συμμαζέψει μετά τον χώρο. Επρόκειτο για μητέρες υπερβολικά αυστηρές ή απαιτητικές.

Η παρατήρηση έδειξε πως τα δίχρονα που είχαν εκτεθεί σε τέτοια γονική συμπεριφορά τελικά κατέληξαν να έχουν λιγότερο έλεγχο των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς τους όταν ήταν πέντε ετών. Ενώ ήταν αυξημένος ο κίνδυνος συναισθηματικών προβλημάτων όταν ήταν πια δέκα ετών.

Απ’ την άλλη, η καλύτερη συναισθηματική αυτο-ρύθμιση σε ηλικία πέντε ετών είχε συντελέσει σε λιγότερα συναισθηματικά προβλήματα σε ηλικία δέκα ετών. Επίσης σε καλύτερο έλεγχο της παρόρμησης, καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες και ακαδημαϊκές επιδόσεις

Οι ερευνητές τονίζουν τον βασικό ρόλο των γονιών στον έλεγχο των συναισθημάτων τους, ο οποίος όμως πρέπει να περιορίζεται στην παρατήρηση και όχι στην καθοδήγηση. Ο ασφυκτικός έλεγχος δεν επιτρέπει στο παιδί να χειριστεί μόνο του διάφορες κοινωνικές και συναισθηματικές προκλήσεις, ανακόπτοντας την προσπάθεια ανάπτυξης των δικών του δεξιοτήτων.