Σήμερα, οι αντιλήψεις αυτές έχουν αλλάξει άρδην και σε όλες τις προηγμένες χώρες υπάρχουν οργανωμένα προγράμματα άσκησης, ψυχοκοινωνικής στήριξης και εκπαίδευσης των πασχόντων από στεφανιαία νόσο ή/και καρδιακή ανεπάρκεια, με σκοπό την προσαρμογή τους σε μια φυσιολογική ζωή.

Έχει επικρατήσει πλέον στο διεθνές ιατρικό στερέωμα η ρήση: «Η άσκηση είναι φάρμακο».Στη χώρα μας, και παρά τις οδηγίες των καρδιολόγων, οι περισσότεροι ασθενείς γυρίζουν στο σπίτι τους μετά το έμφραγμα, το μπαλονάκι, το bypass ή την εγχείρηση αντικατάστασης βαλβίδος και υπό το φάσμα της απειλής ενός νέου επεισοδίου ή μιας επιπλοκής περιορίζουν τις δραστηριότητές τους. Φοβούνται να «κουραστούν», συχνά εγκαταλείπουν τη δουλειά τους και συνταξιοδοτούνται. Όταν περάσει ο πρώτος φόβος, πολλοί ξαναπέφτουν στις παλιές γνώριμες συνήθειές τους: το τσιγάρο, την πολυφαγία, την ακινησία.

Τα πρώτα προγράμματα καρδιακής αποκατάστασης σχεδιάστηκαν το 1960 στις Η.Π.Α., αφού είχε ήδη γίνει κατανοητό το όφελος της πρώιμης κινητοποίησης του ασθενούς στην πρόγνωση και την επιβίωση μετά από την επέλευση ενός καρδιακού εμφράγματος.

Η συνέχεια στο medicalblog