Επικαλούμενοι πρόσφατες βιβλιογραφικές ανασκοπήσεις κλινικών πειραμάτων, αναφέρουν ότι σε ασκούμενους ασθενείς με κατάθλιψη η νόσος υποχώρησε δραστικά,. Η βελτίωση προήλθε από προγράμματα αερόβιας άσκησης με συχνότητα 3 φορές την εβδομάδα (π.χ. περπάτημα) διάρκειας 6-7 μόλις εβδομάδων. Η ένταση της άσκησης καθορίστηκε από τους ασθενείς και ήταν χαμηλής-μέτριας δυσκολίας. Σε παρόμοιο πρόγραμμα άσκησης σε πραγματιστικές συνθήκες, ασθενείς με χρόνια κατάθλιψη παρουσίασαν εντυπωσιακό βαθμό βελτίωσης, σε 4 μόλις εβδομάδες.
Ανάλογα ψυχολογικά οφέλη έχουν καταγραφεί και σε καπνίζοντες ή χρήστες αλκοόλ, και το αξιοσημείωτο είναι ότι σε αυτές τις ομάδες καταγράφηκε παράλληλα σημαντική μείωση του καπνίσματος ή της χρήσης αλκοόλ. Η πρόσφατη τάση είναι να αποφασίζει ο ίδιος ο ασκούμενος υπό την καθοδήγηση του γυμναστή την ένταση της άσκησης, σε αντίθεση με παραδοσιακές μεθόδους, όπου την ένταση της άσκησης την καθορίζουν οι επιβλέποντες των προγραμμάτων .
Οι ειδικοί αναφέρουν πως όταν ο ασκούμενος καθορίζει μόνος του την ένταση της άσκησης, τότε αισθάνεται πιο ικανός, το πρόγραμμα γίνεται πιο ενδιαφέρον, και πιο ευχάριστο. Τα αυστηρά στερεότυπα δεν βοηθάνε τους ασκούμενους. Οι ασθενείς με κατάθλιψη όταν ασκούνται έχουν την ανάγκη να νιώθουν πιο ελεύθερα, αυτόνομα, να ευχαριστιούνται και να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Αν δε το πρόγραμμα γίνεται σε ομάδες, και ενθαρρύνει την ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων, τότε τα οφέλη είναι πολλαπλά.
Η άσκηση με υψηλή ένταση και πολλές φορές την εβδομάδα δεν αποτελεί προϋπόθεση για αποκόμιση ψυχολογικών ωφελειών, εκτός και αν ο ασθενής το θέλει πάρα πολύ.
Με δεδομένο ότι η καθιστική ζωή μαστίζει τους ανθρώπους με ψυχολογικές διαταραχές, αυξημένο κάπνισμα ή κατανάλωση αλκοόλ γενικότερα, οι ειδικοί επισημαίνουν πως θα πρέπει ακόμη και να …συνταγοφραφούν την άσκηση οι υγειονομικές υπηρεσίες στους ασθενείς της χώρας κάτι που συμβαίνει κατά κόρον σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Διαβάστε επίσης στο health4 you