Αμερικανοί επιστήμονες ισχυρίζονται πως αυτή η απλή συνήθεια μπορεί να αποτελεί και ένδειξη της υγείας των νοητικών δεξιοτήτων. Τα πορίσματα στηρίχτηκαν σε έρευνα όπου συμμετείχαν 175 εθελοντές, ηλικίας 70 έως 79 ετών και δημοσιεύθηκε στο Neurology.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν πως όσοι άρχισαν να περπατούν με ολοένα πιο αργό ρυθμό καθώς περνούσε η ηλικία τους, παρουσίαζαν συρρίκνωση σε μία δομή του εγκεφάλου η οποία συνδέεται με το μηχανισμό της μνήμης και του χωρικού προσανατολισμού (πρόκειται για την ικανότητα να διατηρεί κάποιος την στάση του σώματός τους σε συνάρτηση με τον χώρο που τον περιβάλλει, τόσο σε ακινησία ή σε κίνηση). Κατά την διάρκεια της μελέτης, η ερευνητική ομάδα αξιολογούσε μία φορά τον χρόνο την βάδιση των εθελοντών χρησιμοποιώντας ένα χρονόμετρο, κολλητική ταινία και ένα διάδρομο μήκους 4,5 μέτρων, στον οποίο οι ηλικιωμένοι βάδιζαν επί περίπου 5 λεπτά.
Όλοι οι εθελοντές ήταν νοητικώς υγιείς όταν ξεκίνησε η έρευνα και στα επόμενα 14 χρόνια παρακολούθησης, όσοι άρχισαν να παρουσιάζουν επιβράδυνση της ταχύτητας με την οποία περπατούσαν, αποδείχτηκε πως τελικά είχαν συρρίκνωση στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου. Αυτή η επίπτωση έχει αποδεδειγμένη σχέση με την πιθανότητα να αναπτύξει κάποιος άνοια αργότερα στη ζωή του, κάνοντας την πρόληψη και την συχνή εξέταση ακόμα πιο επιτακτική.
«Τυπικά, όταν οι γιατροί παρατηρούν κάποια επιβράδυνση στην ταχύτητα βάδισης των ασθενών τους δίχως να έχει προηγηθεί τραυματισμός ή γνωστή νευρολογική ασθένεια, τους συνιστούν να αρχίσουν να γυμνάζονται ή να κάνουν φυσιοθεραπείες. Τα ευρήματά μας όμως υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπάρχει και κάποια παθολογία στον εγκέφαλο που προκαλεί την επιβράδυνση των κινήσεων και επομένως οι ασθενείς πρέπει να παραπεμφθούν σε έναν νευρολόγο ιατρό για περαιτέρω αξιολόγηση» δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια Δρ. Αντρέα Ρόσο, επίκουρη καθηγήτρια Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ.