Η μελέτη αναδεικνύει τη σημαντική επίπτωση που έχουν τα προϋπάρχοντα χρόνια προβλήματα υγείας, ιδίως σε περίπτωση πολυνοσηρότητας (συνύπαρξης δύο ή περισσοτέρων παθήσεων), δυσκολεύοντας έτσι την ανάκαμψη του ασθενούς μετά από έμφραγμα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Μάριους Χολ του Ινστιτούτου Καρδιαγγειακής και Μεταβολικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Λιντς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό PLoS Medicine, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 700.000 άτομα που είχαν πάθει έμφραγμα.

Από αυτά, το 60% περίπου είχαν τουλάχιστον μια προϋπάρχουσα χρόνια πάθηση τη στιγμή του εμφράγματος.

Οι επιστήμονες συσχέτισαν επτά συχνές χρόνιες παθήσεις (διαβήτη, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια ή άσθμα, καρδιακή ανεπάρκεια, νεφρική ανεπάρκεια, εγκεφαλικό, υπέρταση, περιφερική αρτηριακή νόσο) με τη θνησιμότητα μετά από έμφραγμα σε βάθος οκταετίας.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι ασθενείς πριν από το έμφραγμα είχαν πολυνοσηρότητα, δηλαδή πολλαπλές παθήσεις, είχαν μετά το καρδιαγγειακό επεισόδιο έως 140% μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πρόωρα, σε σχέση με όσους δεν είχαν παράλληλα χρόνιες παθήσεις ή είχαν μόνο μία.

Για παράδειγμα, οι μισοί από όσους είχαν καρδιακή ανεπάρκεια και υπέρταση, είχαν πεθάνει μέσα σε 4,5 μήνες μετά το έμφραγμα.

Από όσους είχαν υπέρταση και περιφερική αρτηριακή νόσο, οι μισοί είχαν πεθάνει μέσα σε εξίμισι μήνες (αύξηση 50% της πιθανότητας για πρόωρο θάνατο).