Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως είναι ο ένατος συχνότερος καρκίνος στον κόσμο. Είναι το δεύτερο πιο συχνό νεόπλασμα του ουροποιητικού συστήματος μετά τον καρκίνο του προστάτη. Στους άνδρες είναι 4 φορές συχνότερος από ότι στις γυναίκες.

Το 2012, εκτιμήθηκε ότι 14,1 εκατομύρια άνθρωποι παγκοσμίως έπασχαν από καρκίνο της ουοροδόχου κύστεως, από τους οποίους οι 330.000 αφορούσαν νέες διαγνώσεις. Στην Ευρώπη, η επίπτωση της νόσου είναι 10 έως 29 περιστατικά ανά 100.000 ασθενείς ετησίως και η θνησιμότητα 5 έως 8 περιστατικά ανά 100.000 ασθενείς ετησίως.

Αίτια

Σαφής αιτιολογία δεν υπάρχει. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τις πιθανότητες εμφάνισης της νόσου.

Το κάπνισμα. Οι καπνιστές διατρέχουν 2.5 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο σε σχέση με τους μη καπνιστές. Επιπλέον εμφανίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο υποτροπής.

Η έκθεση σε χημικές ουσίες στο χώρο εργασίας.

Η αύξηση της ηλικίας, φάρμακα, μακροχρόνιες λοιμώξεις της ουροδόχου κύστεως.

Συμπτώματα

Αιματουρία (συνήθως ανώδυνη)

Συχνουρία

Επώδυνη ούρηση

Παρόμοια συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν επίσης σε πολλές άλλες παθήσεις. Πολλές φορές είναι ασυμπτωματικός και μπορεί να ανακαλυφθεί σε τυχαίους ελέγχους.

Διάγνωση

Η διάγνωση γίνεται με Κυστεοσκόπηση και Βιοψία ουροδόχου κύστεως καθώς και με σημαντικές διαγνωστικές εξετάσεις όπως η γενική εξέταση ούρων, κυτταρολογική εξέταση ούρων, υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία.

Οι συνηθέστεροι ιστολογικοί τύποι στο καρκίνωμα της ουροδόχου κύστεως είναι οι ακόλουθοι:

Ουροθηλιακό καρκίνωμα (περισσότερο από 90% όλων των περιπτώσεων)

Καρκίνωμα από πλακώδη κύτταρα

Αδενοκαρκίνωμα

Καρκίνωμα in situ

Πολλές φορές πρέπει να γίνεται επαναληπτική κυστεοσκόπηση στις 2-6 εβδομάδες μετά την μη πλήρη αρχική εκτομή ή όταν αυτή ανέδειξε (high grade) όγκο ή Τ1 όγκο.

Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως διαχωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

Επιφανειακός ή μη διηθητικός καρκίνος της κύστεως.

Διηθητικός καρκίνος της κύστεως.

Τα περισσότερα περιστατικά παρουσιάζονται ως επιφανειακοί καρκίνοι (θηλώματα) που απαιτούν μόνο τοπική θεραπεία. Παρόλα αυτά, το 25% των περιστατικών είναι διηθητικοί καρκίνοι, ενώ το 5% παρουσιάζονται υπό μορφή μεταστατικής νόσου.

Θεραπεία

Το είδος της θεραπείας εξαρτάται από το στάδιο της νόσου και τη γενική κατάσταση της υγείας του ασθενή.

Επιφανειακός καρκίνος: Η θεραπεία γίνεται με διουρηθρική αφαίρεση του όγκου και μπορεί συμπληρωματικά να χρειασθεί να γίνουν ενδοκυστικές εγχύσεις (χημειοθεραπεία ή ανοσοθεραπεία). Η συχνότητα και η διάρκεια των ενδοκυστικών εγχύσεων διαφέρουν ανάλογα με το πρωτόκολλο που εφαρμόζει κάθε γιατρός. Η παρακολούθηση γίνεται με εξετάσεις ούρων, κυτταρολογικές ούρων, υπερηχογράφημα και κυστεοσκόπηση. Στόχος είναι η πρώιμη ανεύρεση νέων βλαβών και η αφαίρεση τους.

Διηθητικός καρκίνος: Αποτελεί την πιο επικίνδυνη μορφή. Η θεραπεία του διηθητικού καρκίνου της ουροδόχου κύστεως μπορεί να γίνει με: 1. Ριζική κυστεκτομή, 2. Χημειοθεραπεία, 3. Χημειοθεραπεία σε συνδυασμό με ακτινοβολία, 4. Ανοσοθεραπεία, 5. Συνδυασμός ριζικής κυστεκτομής και χημειοθεραπείας.

Ριζική κυστεκτομή: Η αντιμετώπιση του διηθητικού καρκίνου είναι χειρουργική. Είναι η προτεινόμενη θεραπευτική μεταχείρηση για τον εντοπισμένο καρκίνο της κύστεως. Στη ριζική κυστεκτομή αφαιρείται η ουροδόχος κύστη, ο προστάτης με τις σπερματοδόχους κύστεις στον άνδρα και στις γυναίκες αφαιρείται και η μήτρα, εξαρτήματα και το πρόσθιο τμήμα του κόλπου. Η επέμβαση συνοδεύεται πάντοτε από Λεμφαδενικό καθαρισμό, η έκταση του οποίου εξαρτάται από τον χειρουργό. Σε όλους τους Τ1 όγκους με υψηλό κίνδυνο εξέλιξης (πχ εκείνους που είναι υψηλού βαθμού, πολυεστιακοί, με παρουσία in situ) η άμεση ριζική κυστεκτομή είναι μία επιλογή.

Ορισμένες φορές χρειάζεται να γίνει παρηγορητική κυστεκτομή για ανακούφιση από τα συμπτώματα.